نوروز 1393

سال نو شد و كهنه سر شد.از سالي كه گذشت چه گويم كه مادر شدم و فهميدم چه سخت و شيرين است مادري.

سال وقتي نو شد كه ارادم در إغوش پدرش بود و من دستي در دست سهيل و دستي به دامان خدا داشتم به طلب سلامتي اين دو عزيزترينم. فقط اسم بود كه بر زبانم جاري ميشد ميدانستم كافي است بناممشان كه خدايم نگهدارشان بأشد بيش از همه شهابمان يادم بود كه پروردگارم ياورش باشد.

امسال دومين سال است كه پدرم نيست و ما روز نو ميكنيم سال پيش از خوشي ميوه دلم نبود پدر نفهميدم و امسال از شيريني پاره تنم.

نوروز را ساوه بوديم در كنارپدر هميشه گرفتار ، سه روزي هم تهران بوديم و امروز چهاردهم فروردين ماه هم در حال بازگشتيم از أصفهان به تهران . أصفهان در كل خوش گذشت از خوبي اين عمو ها و عمه هاي سهيل هرچه بگويم كم است همين كافي است كه وقتي ميگويم عمو ، عمه حقيقتا عمو و عمه خودم مي دانمشان حتي كمي مهربان تر كمي ساده تر و كمي بي تكلف تر.

سال نوشده و من با يك دامن پاره از ارزو هاي رنگارنك خوشدل به تماشاي بهاري نشسته ام كه بر شيشه هاي ماشين مي بارد . 

سال نو مباركتان.